امید زندگی در بدو تولد، متوسط سال‎هایی است که انتظار می‌رود شخص از هنگام تولد زندگی کند و به طور عمده از شرایط اجتماعی و ویژگی‎های ژنتیکی فرد تأثیر می‎پذیرد. این شاخص نشان می‎دهد که هر یک از افراد متعلق به یک نسل معین تا پایان زندگی به طور متوسط چند سال عمر خواهند کرد.

شاخص امید زندگی در بدو تولد بر اساس آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن 1395 و با بهره‌گیری از داده‌های ثبتی در سال 1395 در کل کشور برای مردان 72.5 سال و برای زنان 75.5 سال محاسبه شد. این شاخص برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر 72.7 و 75.7 سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با 71.7 و 74.7 سال است.

از نظر استانی بالاترین مقدار امید زندگی مردان در سال 1395 در استان البرز (74.4 سال) و پس از آن در استان‌های تهران(74.3 سال) و مازندران(73.5 سال) مشاهده می‌شود و پایین‌ترین مقدار این شاخص در مردان متعلّق به استان‌های سیستان و بلوچستان (65.7 سال)، خراسان شمالی(69.8 سال) و هرمزگان(69.9 سال) بوده است.

همچنین بالاترین مقدار این شاخص برای زنان متعلق به استان‌های البرز(78 سال)، تهران(77.8 سال) و اصفهان و مازندران (77 سال) بوده و پایین‌ترین مقدار این شاخص در زنان مربوط به استان‌های سیستان و بلوچستان(69.2 سال)، ایلام (72 سال) و خراسان شمالی (72.6 سال) می‌باشد.

 شاخص امید زندگی در بدو در سال 1390 در کل کشور برای مردان و زنان به ترتیب برابر 71.5 و 74 سال بود كه این ارقام برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر با 71.7 و 74.2 سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با 70.7 و 73.2 سال محاسبه شده بود. مقایسه این ارقام با ارقام سال 1395 نشان می‌دهد در طی پنج سال به ترتیب  1 سال به امید زندگی مردان و 1.5 سال به امید زندگی زنان افزوده شده است.