به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی وزارت كشور، پارسا رئیس مركز آمار ایرن در نشست بررسی راهكارهای رونق تولید، ایجاد اشتغال و كاهش نرخ بیكاری كه با حضور جمعی از استانداران و مسئولان دستگاه‌های ملی و استانی در وزارت كشور برگزار شد، گفت: سنجش وضع فعالیت و اشتغال و بیكاری در استانها با یك طرح آمارگیری نمونه‌ای صورت می‌گیرد و ما با مراجعه به تقریباً یك درصد از جمعیت آماری هر استان می‌خواهیم به میانگین نرخ بیكاری و رشد اشتغال و .... برسیم و نتایج هر فصل در هر استان برای نرخ‌های مشاركت، بیكاری و اشتغال اپتیمم است ولی در سال كه متوسط ارقام همین چهار فصل است، علاوه بر نرخها مقادیر هم بهینه و قابل اعتماد هستند .

وی گفت: مابه جای تك فصل باید سال را مبنای خود قرار دهیم و یك سال هم در این زمینه كافی نیست چرا كه اقدامات انجام شده در زمینه اشتغال، یك ساله خود را نشان نمی‌دهد پس ما یك دوره چهار ساله كه عمر دولت است را برای بررسی وضعیت اشتغال و بیكاری در كشور در نظر گرفتیم.

رئیس مركز آمار ایران افزود: هر عددی كه برای نرخ بیكاری در هر فصل برای هر استان اعلام می‌شود با توجه حجم نمونه، برآوردی بوده و قابل اعتماد است، كه تا حدود بسیار زیادی شرایط را برای نظام برنامه‌ریزی روشن می‌كند، ولی عدد قطعی و دقیق هر استان می‌تواند با خطای نسبی 25% در فصل و 10% در سال حول این نرخ نوسان داشته باشد.

پارسا گفت: برخی می‌گویند احتساب یك ساعت كار در هفته مرجع برای افراد و شاغل محسوب كردن آنان، برای اعلام نرخ بیكاری از دو دولت قبل شروع شد در حالی كه این حرف به هیچ‌وجه صحت ندارد و مطالعات آن در سال 82، آزمایش در سال 83 واجرای این طرح از بهار سال 84 یعنی در اواخر فعالیت دولت هشتم اجرا شد و ربطی به دولت قبل یا این دولت نداشته است و اساساً این طرح به دنبال تولید آمار برای برنامه‌ریزی كلان در سطح جغرافیایی ملی و استانی است و به هیچ‌وجه برای شناخت و ساماندهی شرایط اقتصاد خرد افراد نمونه مورد مراجعه نیست.

وی ادامه داد: هزاران سوال برای یك برنامه ریز كلان وجود دارد، از جمله اصلی‌ترین و مهم‌ترین آن اینكه چه تعداد فرد، چه حجمی از كار و چه حجمی از تولید را انجام می‌دهند و آن نمونه یك درصدی كه گرفته می‌شود برای پاسخ به سوال چه تعداد نفر و چه حجمی مورد استفاده قرار می‌گیرد و حجم تولید كه همان GDP به قیمت ثابت است، مبنای و واحد محاسبه یك ساعت برای احتساب حجم كار انجام شده برای این است كه هیچ كاری از قلم نیفتد (حتی یك ساعت) و همه موارد كار از قبیل پاره وقت، فصلی یا هر شكل دیگری از كار مورد احتساب قرار بگیرد و البته بدیهی است این طرح كسی كه یك ساعت در هفته كار كرده است را به عنوان كسی كه شاغل كامل است و 44 ساعت كار می‌كند و یا زندگی‌اش تأمین است به هیچ‌وجه در نظر نمی‌گیرد .

با تقسیم تعداد كل ساعات كار انجام شده توسط همه شاغلین بر تعداد كل آنها ( اعم از حجم كار انجام شده كمتر یا بیشتر از 44 ساعت در هفته طبق قانون كار)، به میانگین ساعت كار انجام شده قدری بیشتر از 44 ساعت قانون كار می‌رسیم كه معنی آن این است كه متوسط حجم كار انجام شده توسط كلیه شاغلین مذكور به همان رقم از استاندارد كار در هفته می‌انجامد (نه هر یك از افراد). به عبارت دیگر اضافه كار اضافه‌كاران كمبود كار شاغلین با اشتغال ناقص را پوشش می‌دهد و بدیهی است كه این مسئله ارتباطی با معیشت و درآمد و رفاه اقتصادی ندارد. اگر چه خود این موضوع بحث بسیار مهم دیگری است كه در جای خود توسط سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان باید بدان پرداخته شود.

رئیس مركز آمار ایران افزود: برای آنكه مطمئن شوید هر عددی كه در كشور تولید می‌شود درست است به آمارهای دولت دهم نگاه كنید كه میزان و نرخ رشد اشتغال و بیكاری را نشان می‌دهد و اساساً مركز آمار در هیچ دوره‌ای، هیچ‌گاه تسلیم خواسته‌های سیاسی نشده است. به جای اینكه به عدد و رقم و تعریف و مفاهیم شك كنیم، این موضوع را رها كنیم و به این فكر كنیم كه باید چه كنیم تا سطح اشتغال در استان‌هایمان بالاتر رود. مسلماً باید با ایجاد پنجره واحد سرمایه‌گذاری و حذف مقررات زاید و هماهنگی بین دستگاه‌های اجرایی جذب سرمایه‌گذاران واقعی و توانمند به این مهم دست یافت.

ایشان در پایان پیشنهاد دادند مدل ارزیابی عملكرد استانها در زمینه اشتغال توسط كمیته‌ای مركب از نمایندگان مركز آمار ایران ، وزارت كشور، سازمان برنامه و بودجه، وزارت كار و مؤسسه‌ی عالی پژوهش و برنامه‌ریزی ظرف 10 روز تهیه و ابلاغ گردد و درآن به نرخ مشاركت، نرخ بیكاری، نسبت اشتغال، رشد سالانه و كیفیت شغلهای و ایجاد شده لحاظ گردد.