در طول ۳۰ سال آینده سالمندان حدود ۰ ۲ درصد از جمعیت جهان را تشكیل می دهند . سازمان بهداشت جهانی تخمین زده تا سال ۲۰۵۰ جمعیت سالمندان به ۲ میلیارد نفر برسد ( پیش بینی سازمان ملل برای این سال 2.1 میلیارد نفر است ) . یعنی اینکه كه به ازاء هر ۵ نفر جمعیت دنیا یك نفر سالمند می باشد. به این ترتیب نه فقط در كشورهای توسعه یافته که الان قریب به این نسبت سهم سالمندان است بلکه در كشورهای در حال توسعه نیز بخش بزرگی از جمعیت افراد را بالای ۶۰ سال تشكیل می دهند و هر سال نسبت آن افزایش پیدا می کند. افزایش نسبت سالمندی ایجاب می کند که جوامع در حال توسعه از جمله ایران خود را برای سالمندی آماده نماید .در کنار فراهم نمودن شرایط زیستی و اجتماعی برای سالمندان در محیط زندگی ، احترام به سالمندان و حضور آنها به عنوان بزرگ خانواده در مراسمات آیینی و سنتی نه تنها مهم است بلکه از نیازهای مادی هم شاید برتر باشد زیرا ایجاد فضایی آرام در کنار خانواده آنان را به ادامه زندگی تشویق نموده و از آنان عناصری زنده و پویا می سازد که احساس داشته باشند در خانواده و جامعه هنوز ایفای نقش دارند . البته با صنعتی شدن جوامع و تغییر در ساختار خانواده از یك نظام گسترده که چندین نسل با هم در یک خانواده زندگی می کردند به یك خانواده هسته ای باعث می شود سالمندان نقش تاریخی خود را که در عین وظایف پدری و سرپرستی خانوار ، نقش کارفرما نیز داشتند تا حدود زیادی کمرنگ شود . اما هسته ای شدن خانواده نباید در احترام به سالمندان و استفاده از تجربیات آنها خللی وارد نماید . بلکه می بایست برای استحکام بنیان و اساس خانواده به عنوان پایه اصلی جامعه و اتفاقات فرهنگی آن و برای طی مسیر تكاملی ، به نقش سالمندان بها داد تا خانواده دچار فروپاشی نشود ...
این مقاله به قلم صدر الدین بلادیکارشناس ارشد جمعیت شناسی و مشاور رئیس مرکز آمار ایران است.
متن كامل مقاله در فایل پیوست موجود است.